Fotometria wizualna gwiazd
5 Maj 2005r. w Fotometria Gwiazd napisał/a Marcin SzulcWielkości gwiazdowe oparte na wrażeniach świetlnych doznawanych przez oko noszą nazwę wielkości wizualnych, a dział astronomii obejmujący metody wyznaczania wielkości gwiazdowych nazywamy fotometrią wizualną.
Wielkości gwiazdowe oparte na wrażeniach świetlnych doznawanych przez oko noszą nazwę wielkości wizualnych, a dział astronomii obejmujący metody wyznaczania wielkości gwiazdowych nazywamy fotometrią wizualną.
Oko ludzkie jest wrażliwe na fale świetlne o długościach od 4000 Å do 7200 Å z maksimum czułości około 5000 Å.
Wizualne metody fotometryczne są w zasadzie oparte na właściwości oka, pozwalającej z dużą dokładnością oceniać równość w oświetleniu, co sprawia, że oko może dokładnie oceniać równość blasku gwiazd. Instrumenty do mierzenia blasku gwiazd metodami wizualnymi, czyli fotometry wizualne, są przeto tak skonstruowane, że obserwator sprawdza obserwowane obiekty, np. dwa obrazy gwiazd lub obraz gwiazdy i sztucznego źródła światła, do jednakowego blasku. Ze stopnia osłabienia światła można obliczyć różnicę blasku obserwowanych obiektów.
Najdokładniejsze wyniki w fotometrii wizualnej uzyskiwano za pomocą fotometrów opartych na zjawisku polaryzacji światła. W fotometrach tych głównymi częściami składowymi były pryzmaty polaryzacyjne, w których światło bywa spolaryzowane w dwóch prostopadłych wzajemnie płaszczyznach. Nie wchodząc w szczegóły budowy fotometrów wizualnych należy tylko wspomnieć, że jednym z typów fotometrów stosowanym w obserwatorium w Poczdamie, osłabiano za pomocą układu prymatów polaryzacyjnych światło lampki tak, aby jej obraz punktowy miał ten sam blask co i obserwowana gwiazda. W innym fotometrze, stosowanym w Harvardzkim Obserwatorium Astronomicznym sprawiano za pomocą urządzeń polaryzacyjnych, że obserwator sprowadzał blask obserwowanej gwiazdy i blask wybranej gwiazdy przy biegunie widzianej jednocześnie w lunecie do jednakowego natężenia dla obu tych gwiazd.
Najobszerniejszy katalog wielkości wizualnych gwiazd opracowano w Harvardzkim Obserwatorium na podstawie obserwacji wykonanych w Cambridge (USA) i Peruwiańskich Andach. Harvardzka fotometria objęła wszystkie gwiazdy całego nieba aż do 6m,5 w liczbie przeszło 9000 i ponadto około 35000 gwiazd słabszych. Stała się ona podstawową dla dalszego rozwoju fotometrii gwiazdowej. W fotometrii poczdamskiej opracowano katalog wielkości fotometrycznych dla przeszło 14000 gwiazd jaśniejszych od 7m,5 według katalogu BD. W jednym i drugim katalogu punkt zerowy, od którego liczono wielkości gwiazdowe, oparto na ocenach blasku gwiazd podanych w katalogu BD przyjmując zasadę, ze średnią wielkość wybranych podstawowych gwiazd ma być równa średniej ich wielkości z katalogu BD.
Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI
Oko ludzkie jest wrażliwe na fale świetlne o długościach od 4000 Å do 7200 Å z maksimum czułości około 5000 Å.
Wizualne metody fotometryczne są w zasadzie oparte na właściwości oka, pozwalającej z dużą dokładnością oceniać równość w oświetleniu, co sprawia, że oko może dokładnie oceniać równość blasku gwiazd. Instrumenty do mierzenia blasku gwiazd metodami wizualnymi, czyli fotometry wizualne, są przeto tak skonstruowane, że obserwator sprawdza obserwowane obiekty, np. dwa obrazy gwiazd lub obraz gwiazdy i sztucznego źródła światła, do jednakowego blasku. Ze stopnia osłabienia światła można obliczyć różnicę blasku obserwowanych obiektów.
Najdokładniejsze wyniki w fotometrii wizualnej uzyskiwano za pomocą fotometrów opartych na zjawisku polaryzacji światła. W fotometrach tych głównymi częściami składowymi były pryzmaty polaryzacyjne, w których światło bywa spolaryzowane w dwóch prostopadłych wzajemnie płaszczyznach. Nie wchodząc w szczegóły budowy fotometrów wizualnych należy tylko wspomnieć, że jednym z typów fotometrów stosowanym w obserwatorium w Poczdamie, osłabiano za pomocą układu prymatów polaryzacyjnych światło lampki tak, aby jej obraz punktowy miał ten sam blask co i obserwowana gwiazda. W innym fotometrze, stosowanym w Harvardzkim Obserwatorium Astronomicznym sprawiano za pomocą urządzeń polaryzacyjnych, że obserwator sprowadzał blask obserwowanej gwiazdy i blask wybranej gwiazdy przy biegunie widzianej jednocześnie w lunecie do jednakowego natężenia dla obu tych gwiazd.
Najobszerniejszy katalog wielkości wizualnych gwiazd opracowano w Harvardzkim Obserwatorium na podstawie obserwacji wykonanych w Cambridge (USA) i Peruwiańskich Andach. Harvardzka fotometria objęła wszystkie gwiazdy całego nieba aż do 6m,5 w liczbie przeszło 9000 i ponadto około 35000 gwiazd słabszych. Stała się ona podstawową dla dalszego rozwoju fotometrii gwiazdowej. W fotometrii poczdamskiej opracowano katalog wielkości fotometrycznych dla przeszło 14000 gwiazd jaśniejszych od 7m,5 według katalogu BD. W jednym i drugim katalogu punkt zerowy, od którego liczono wielkości gwiazdowe, oparto na ocenach blasku gwiazd podanych w katalogu BD przyjmując zasadę, ze średnią wielkość wybranych podstawowych gwiazd ma być równa średniej ich wielkości z katalogu BD.
Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI
Komentarze użytkowników
( DODAJ SWÓJ )
Nikt jeszcze nie napisał komentarza do tego materiału.Napisz komentarz
Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.
Zjawiska oraz wydarzenia w nadchodzącym miesiącu.
Zagłosuj lub zgłoś swoją stronę.
Ostatnio pisaliście:
Twoje Imię
6.08.2020, 18:24