Najdokładniejszy pomiar odległości do LMC
Wielki Obłok Magellana jest najlepiej poznanym obiektem południowego nieba. Aż trudno uwierzyć, że dopiero trzy lata temu astronomowie określili odległość do tej galaktyki z dokładnością na poziomie 2%.

Widok Drogi Mlecznej po kolizji z Andromedą
Astronomowie z NASA ogłosili, że są w stanie z dużą dokładnością przewidzieć, jak kosmiczna kolizja Drogi Mlecznej z Andromedą może wpłynąć nie tylko na samą Galaktykę, ale i na nasz Układ Słoneczny.

       Wprowadzenie metod fotograficznych do fotometrii gwiazdowej wywołało potrzebę wyznaczenia na niebie wzorców fotometrycznych, które mogłyby służyć za podstawę do zachowania jednorodnej skali i określonego ściśle punktu zerowego w odniesieniu zarówno do wielkości gwiazdowych, jak i do wskaźników barwy. Wzorce takie powstały w różnych obszarach nieba, a najważniejszy z nich wyznaczono z obserwacji w pierwszym dziesiątku XX stulecia przy biegunie północnym z inicjatywy E. C. Pickeringa. Otrzymał on nazwę północnego ciągu biegunowego (po ang. North Polar Sequence, stąd skrót NPS). Pierwotny północny ciąg biegunowy zrealizowany w Harvardzkim Obserwatorium Astronomicznym zawierał wielkości fotograficzne 96 gwiazd w pobliżu bieguna północnego w zakresie od 4^m do 21^m. Praca nad wzorcami fotometrycznymi w pobliżu bieguna północnego była prowadzona i w innych obserwatoriach Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, szczególnie zaś obszerne badania tego rodzaju były wykonane przez F. H. Searesa w obserwatorium astronomicznym na Mount Wilson instrumentami o rozmaitych rozmiarach, przy zastosowaniu różnych metod. Otrzymane wielkości gwiazdowe sprowadzone do jednorodnego systemu posłużyły Searesowi do ułożenia ostatecznego katalogu wielkości gwiazdowych NPS. Katalog ten zawiera dokładne wielkości fotograficzne 617 gwiazd do 20^m i wielkości fotowizualne 339 gwiazd do 18^m. Zespół tych wielkości gwiazdowych został uznany na Kongresie Międzynarodowej Unii Astronomicznej w roku 1922 za międzynarodowy wzorzec fotometrii gwiazdowej nie tylko w zakresie wielkości gwiazdowych, ale i wskaźników barwy. Wzorzec ten, oznaczony symbolem I_pg dla wielkości fotograficznych i I_pν - dla wielkości fotowizualnych służył przez lat przeszło trzydzieści jako podstawowy do wszelkich praz z zakresu fotometrii gwiazdowej, szczególnie wielkości gwiazdowe NPS były stosowane do określenia punktu zerowego w fotometrii gwiazd.

       Dokładne badania fotoelektryczne pozwoliły później na wyznaczenie wzorców fotometrycznych ze znacznie większą dokładnością. Poza tym badania te wykazały istnienie pewnych niezgodności w NPS, wskutek czego system ten stracił obecnie na znaczeniu.

Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI

Komentarze użytkowników

Nikt jeszcze nie napisał komentarza do tego materiału.

Napisz komentarz

Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.

Za co lubicie AVN? Wiadomości
Artykuły popularnonaukowe
TZMA
Grafikę serwisu
Pokazy nieba

Ostatnio pisaliście: