Amatorska radioastronomia
6 Lis 2005r. w
Amatorska Radioastronomia napisał/a
Marcin Gładkowski
Profesjonalne obserwacje radioastronomiczne prowadzone są za pomocą drogiego i skomplikowanego sprzętu. Stosowane są naprowadzane komputerowo anteny paraboliczne o średnicach od 100 do kilkuset metrów, olbrzymie pola antenowe, przedwzmacniacze chłodzone ciekłym helem i superkomputery analizujące dane. Podobnie jednak jak w wielu innych dziedzinach, ciekawe rezultaty można osiągnąć za pomocą sprzętu amatorskiego.
Profesjonalne obserwacje radioastronomiczne prowadzone są za pomocą drogiego i skomplikowanego sprzętu. Stosowane są naprowadzane komputerowo anteny paraboliczne o średnicach od 100 do kilkuset metrów, olbrzymie pola antenowe, przedwzmacniacze chłodzone ciekłym helem i superkomputery analizujące dane. W wielu przypadkach wyposażenie to jest tak drogie, że tylko nieliczne instytucje badawcze mogą sobie na nie pozwolić.
Podobnie jednak jak w wielu innych dziedzinach, ciekawe rezultaty można osiągnąć za pomocą sprzętu amatorskiego. Oczywiście odbiór bardzo słabych sygnałów pochodzących z galaktyk leżących na krańcach znanego obszaru kosmosu przekracza możliwości amatorskie. W pobliżu Ziemi znajduje się wiele silnych źródeł promieniowania radiowego (Słońce, Księżyc, Jowisz i niektóre gwiazdy), których amatorska obserwacja nie wymaga większych nakładów finansowych i sprzętowych.
W wielu przypadkach szumy kosmiczne mogą być także wykorzystane do kalibracji odbiorników przewidzianych do innych zastosowań (łączności satelitarnych lub EME).
Pierwsze obserwacje radioastronomiczne przeprowadzono w latach dwudziestych i trzydziestych w USA. Ich pionierem był Karl Jansky. Od jego nazwiska pochodzi nazwa jednostki natężenia strumienia radiowego pochodzącego z obiektów kosmicznych (Jy). Obserwacje radioastronomiczne stosunkowo szybko obudziły zainteresowanie radioamatorów. Początkowe obserwacje prowadzone były w paśmie 15 m (20,6 MHz), a następnie na częstotliwościach 160 MHz, 910 MHz i 3,3 GHz. Po odkryciu zjawiska rezonansu atomowego częstotliwość rezonansu atomów wodoru (1420,4056 MHz) stała się jedną z głównych częstotliwości obserwacji radioastronomicznych. Wzrost poziomu zakłóceń pochodzenia ziemskiego powoduje konieczność przechodzenia na coraz wyższe częstotliwości obserwacji.
Referencje:
Krzysztof Dąbrowski: "Nie tylko fonia i CW - Poradnik dla krótkofalowców" - OE1KDA
Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.
Zjawiska oraz wydarzenia w nadchodzącym miesiącu.
Twoje Imię
25.02.2021, 12:08