Najdokładniejszy pomiar odległości do LMC
Wielki Obłok Magellana jest najlepiej poznanym obiektem południowego nieba. Aż trudno uwierzyć, że dopiero trzy lata temu astronomowie określili odległość do tej galaktyki z dokładnością na poziomie 2%.

Widok Drogi Mlecznej po kolizji z Andromedą
Astronomowie z NASA ogłosili, że są w stanie z dużą dokładnością przewidzieć, jak kosmiczna kolizja Drogi Mlecznej z Andromedą może wpłynąć nie tylko na samą Galaktykę, ale i na nasz Układ Słoneczny.

       Mgławica w Orionie (M42) jest najjaśniejszą mgławicą na polskim niebie i zarazem najbliższym ośrodkiem tworzenia się gwiazd. W pogodną noc, z dala od świateł miast widać ją gołym okiem, a już przy pomocy większej lornetki można zauważyć jej strukturę. Kolory widoczne są tylko na zdjęcia zrobionych z dłuższym czasie ekspozycji. Jest oddalona o 1500 lat świetlnych od Ziemi. Znajduje się tuż pod pasem Oriona wraz z kilkoma innymi, mniejszymi mgławicami. Ma masę około 50 Słońc, a w jej najgęściejszych rejonach jeden centymetr sześcienny zawiera dziesięć tysięcy atomów. Stanowi część wielkiego systemu obłoków pyłu i gazu mających masę około 500 000 Słońc.


       Mgławica w Orionie składa się głównie z wodoru, tlenu i azotu. Jest rozgrzewana przez ultrafioletowe promieniowanie małej gromady młodych gwiazd, zwanej trapezem. Gwiazdy trapezu posiadają jasność obserwowaną od 5,4^m do 7^m. Dwie z nich to gwiazdy podwójne zaćmieniowe. We wnętrzu mgławicy zidentyfikowano ponad 150 protogwiazd. Pięć z nich otoczonych jest dyskami protoplanetarnymi, z których być może uformują się planety. Dyski te są złożone w 99% z gazu i w 1% z pyłu. Mają około 90 mld km średnicy, czyli kilkadziesiąt razy więcej niż wynosi średnia odległość Plutona od Słońca! Mgławica w Orionie stanowi dla astronomów żywe laboratorium. Mogą w nim badać cykl tworzenia się gwiazd, ale nie jest to praca dla jednego pokolenia. Jedna gwiazda formuje się miliony lat. Astronomowie prowadzący obserwacje przez 3,5 metrowy teleskop w La Silla w Chile zidentyfikowali wiele brązowych karłów w Mgławicy w Orionie.


       Są to obiekty zbyt duże by zaliczyć je do planet i zbyt małe by uznać je za gwiazdy. Do dzisiaj trwa spór co do tego jak formują się brązowe karły. Być może to odkrycie go rozwiąże. Historia badań Mgławicy w Orionie rozpoczyna się w 1656 r., kiedy to Christiaan Huygens wykonał swój pierwszy rysunek przedstawiający Mgławicę w Orionie. Szkic ten zawierał grupę gwiazd w centrum mgławicy, układających się w kształt trapezu. W XVIII w. William Herschel opisał ją jako "nieforemną ognistą mgłę, chaotyczny materiał przyszłych słońc". W 1865 r. William Huggins badał widmo Mgławicy w Orionie i odkrył, że składa się z gorącego gazu. W latach 60 XX w. astronomowie odkryli w Mgławicy w Orionie gwiazdy podczerwone i wysunęli hipotezę, że są to przesłonięte pyłem i gazem protogwiazdy.

• Trójwymiarowy wszechświat okiem Hubble'a
• Styczniowe obserwacje
• Teleskop Hubble'a wykonał ostre zdjęcie kosmicznego żłobka
• Orion w nowym świetle

Komentarze użytkowników

Napisz komentarz

Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.

Za co lubicie AVN? Wiadomości
Artykuły popularnonaukowe
TZMA
Grafikę serwisu
Pokazy nieba

Ostatnio pisaliście: