Czy tunel czasoprzestrzenny może wygenerować własne pole magnetyczne?
23 Mar 2008r. w Ze świata nauki napisał/a Ian O'NeillCzy możliwe jest wykorzystanie tego odkrycia przy wykrywaniu dziur czasoprzestrzennych w obserwowanej przez naukowców części kosmosu?
Tunele czasoprzestrzenne są przykładem potwierdzającym teorię relatywizmu Einsteina. Te „skróty” wewnątrz czasoprzestrzeni mogą mieć 2 różne lokalizacje w przestrzeni kosmicznej, mogą one nawet łączyć ze sobą 2 odmienne wszechświaty. To pozwala przypuszczać, że umożliwiają one podróże między dwoma punktami w obrębie czasoprzestrzeni. Te przedziwne wytwory kosmosu dostarczyły materiałów dla opowiadań science fiction na wiele lat, lecz ich geneza jest czysto fizyczna. Obecnie wszystko wskazuje na to, iż teoretycznie powolnie poruszające się dziury czasoprzestrzeni są w stanie wygenerować własne pole magnetyczne. Czy możliwe jest wykorzystanie tego odkrycia przy wykrywaniu dziur czasoprzestrzennych w obserwowanej przez naukowców części kosmosu?
W poprzednim artykule Universe Today znalazłem interesujące doniesienie o możliwości obserwowania dziur czasoprzestrzennych przy użyciu wrażliwych radioteleskopów. Co więcej, obserwator może nawet zobaczyć promień światła z innej części kosmosu, który przywędrował wzdłuż dziury czasoprzestrzennej i został wyemitowany przez jej otwór. Obserwator może spodziewać się zobaczyć bąblowaty obłoczek płynący w przestrzeni, wraz ze światłem emitowanym przez jego wnętrze.
W zeszłomiesięcznej publikacji Mubasher Jamil i Muneer Ahmad Rashid z Narodowego Uniwersytetu Nauk i Technologii w Pakistanie badali możliwości powolnej rotacji dziur czasoprzestrzennych i doszli do wniosku, że efekt tych wędrówek może mieć znaczący wpływ na rozchodzenie się dźwięku w kosmosie. Zgodnie z ich obliczeniami obłok złożony ze zmiennych cząsteczek(np. elektronów) wskutek działania grawitacji dociera do skończoności przy jednoczesnym zabraniu ich ze sobą w momencie rotacji dziury czasoprzestrzennej. To spostrzeżenie przy badaniu skutków powolnej rotacji złożonej gwiazdy w momencie wydobywania się z niej plazmy międzygwiezdnej.
To zjawisko nosi nazwę ”rozbłysku świetlnego”. Teoria Einsteina zakłada, że czasoprzestrzeń jest falista, podczas gdy dziury czasoprzestrzenne zdają się mieć wpływ grawitacyjny na rozchodzenie się dźwięku itp. w przestrzeni kosmicznej. Najlepszym sposobem wizualizacji tego zjawiska jest wyobrażenie sobie ciężkiej piłki na elastycznej ścieżce ; piłka porusza się w dół ścieżki ruchem stożkowym. Jeśli piłka zatrzyma się po drodze, frakcje między piłką a ścieżką spowodują przemieszczenie się piłki i rozpocznie ona poruszanie się ruchem kołowym wzdłuż własnej osi. Jeśliby odnieść te spostrzeżenia do czasoprzestrzeni (ścieżka elastyczna), to poruszające się wolno dziury ( czyli piłka) występujące w czasoprzestrzeni będą wywoływać efekt przyciągania cząsteczek dźwiękorozchodzących się i ich łączenie się z dziurą.
W tym momencie badania Jamila i Rashida kończą się. Jeśli dysponuje się większą ilością zmiennych cząsteczek, to zachodzi prawdopodobieństwo wytworzenia się pola magnetycznego (jako konsekwencja równania Maxwella). W związku z tym wolno poruszające się dziury mogą posiadać własne pola magnetyczne jako konsekwencja pola magnetycznego wytworzonego przez ruch drobnych cząsteczek.
Czy więc można wykryć dziury czasoprzestrzenne przy użyciu odpowiedniego sprzętu? To zależy od stopnia pofałdowania czasoprzestrzeni, gdyż dziury będące w ruchu mają własną lokalną przestrzeń, w obrębie której się poruszają: im mniejsza dziura, tym mniejsza gęstość poruszających się wewnątrz niej cząsteczek. Teoretycznie rzecz biorąc naturalne dziury powinny być mikroskopijnej wielkości, stąd też wątpię w możliwość wytworzenia przez nie dużego pola magnetycznego. A poza tym konieczne jest znalezienie się bardzo blisko otworu wlotowego dziury czasoprzestrzennej, by móc w ogóle zmierzyć jej pole magnetyczne. Prawdopodobieństwo wykrycia owej dziury należy chwilowo odłożyć na bliżej nieokreślony czas…
Tłumaczenie: Beata Górka
Źródło: http://www.universetoday.com
W poprzednim artykule Universe Today znalazłem interesujące doniesienie o możliwości obserwowania dziur czasoprzestrzennych przy użyciu wrażliwych radioteleskopów. Co więcej, obserwator może nawet zobaczyć promień światła z innej części kosmosu, który przywędrował wzdłuż dziury czasoprzestrzennej i został wyemitowany przez jej otwór. Obserwator może spodziewać się zobaczyć bąblowaty obłoczek płynący w przestrzeni, wraz ze światłem emitowanym przez jego wnętrze.
W zeszłomiesięcznej publikacji Mubasher Jamil i Muneer Ahmad Rashid z Narodowego Uniwersytetu Nauk i Technologii w Pakistanie badali możliwości powolnej rotacji dziur czasoprzestrzennych i doszli do wniosku, że efekt tych wędrówek może mieć znaczący wpływ na rozchodzenie się dźwięku w kosmosie. Zgodnie z ich obliczeniami obłok złożony ze zmiennych cząsteczek(np. elektronów) wskutek działania grawitacji dociera do skończoności przy jednoczesnym zabraniu ich ze sobą w momencie rotacji dziury czasoprzestrzennej. To spostrzeżenie przy badaniu skutków powolnej rotacji złożonej gwiazdy w momencie wydobywania się z niej plazmy międzygwiezdnej.
To zjawisko nosi nazwę ”rozbłysku świetlnego”. Teoria Einsteina zakłada, że czasoprzestrzeń jest falista, podczas gdy dziury czasoprzestrzenne zdają się mieć wpływ grawitacyjny na rozchodzenie się dźwięku itp. w przestrzeni kosmicznej. Najlepszym sposobem wizualizacji tego zjawiska jest wyobrażenie sobie ciężkiej piłki na elastycznej ścieżce ; piłka porusza się w dół ścieżki ruchem stożkowym. Jeśli piłka zatrzyma się po drodze, frakcje między piłką a ścieżką spowodują przemieszczenie się piłki i rozpocznie ona poruszanie się ruchem kołowym wzdłuż własnej osi. Jeśliby odnieść te spostrzeżenia do czasoprzestrzeni (ścieżka elastyczna), to poruszające się wolno dziury ( czyli piłka) występujące w czasoprzestrzeni będą wywoływać efekt przyciągania cząsteczek dźwiękorozchodzących się i ich łączenie się z dziurą.
W tym momencie badania Jamila i Rashida kończą się. Jeśli dysponuje się większą ilością zmiennych cząsteczek, to zachodzi prawdopodobieństwo wytworzenia się pola magnetycznego (jako konsekwencja równania Maxwella). W związku z tym wolno poruszające się dziury mogą posiadać własne pola magnetyczne jako konsekwencja pola magnetycznego wytworzonego przez ruch drobnych cząsteczek.
Czy więc można wykryć dziury czasoprzestrzenne przy użyciu odpowiedniego sprzętu? To zależy od stopnia pofałdowania czasoprzestrzeni, gdyż dziury będące w ruchu mają własną lokalną przestrzeń, w obrębie której się poruszają: im mniejsza dziura, tym mniejsza gęstość poruszających się wewnątrz niej cząsteczek. Teoretycznie rzecz biorąc naturalne dziury powinny być mikroskopijnej wielkości, stąd też wątpię w możliwość wytworzenia przez nie dużego pola magnetycznego. A poza tym konieczne jest znalezienie się bardzo blisko otworu wlotowego dziury czasoprzestrzennej, by móc w ogóle zmierzyć jej pole magnetyczne. Prawdopodobieństwo wykrycia owej dziury należy chwilowo odłożyć na bliżej nieokreślony czas…
Tłumaczenie: Beata Górka
Źródło: http://www.universetoday.com
Komentarze użytkowników
( DODAJ SWÓJ )
Nikt jeszcze nie napisał komentarza do tego materiału.Napisz komentarz
Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.
Zjawiska oraz wydarzenia w nadchodzącym miesiącu.
Zagłosuj lub zgłoś swoją stronę.
Ostatnio pisaliście:
Twoje Imię
1.12.2020, 04:20