Sekrety zorzy polarnej
1 Sie 2008r. w Ziemia napisał/aBadacze przy wykorzystaniu pięciu satelit należących do NASA odkryli, iż eksplozje energii magnetycznej w odległości 1/3 drogi na Księżyc, zasilają tzw. burze biegunowe
Badacze przy wykorzystaniu pięciu satelit należących do NASA odkryli, iż eksplozje energii magnetycznej w odległości 1/3 drogi na Księżyc, zasilają tzw. burze biegunowe, które z kolei wywołują nagłe rozbłyski i szybkie ruchy zórz polarnych.
Sprawcą tego procesu okazuje się być rekombinacja magnetyczna będąca powszechnym procesem, który występuje w całym wszechświeie gdzie napięte linie pola magnetycznego nagle przybierają nowe kształty, tak jak gumka recepturka kiedy rozciągniemy ją za bardzo.
"Odkryliśmy co jest przynyną tańczących północnych świateł," powiedział Vassilis Angelopoulos z Uniwersytetu California w Los Angeles. Angelopoulos jest głównym badaczem w misji THEMIS zajmującej się badaniem zjawisk makroskalowych w magnetosferze.
Burze biegunowe powodują zmiany w efektach świetlnych widzianych niedaleko bieguna północnego i południowego, co przyczynia się do rozbysków świateł i przemieszczania się zórz polarnych.
Burzom biegunowym często towarzyszą intensywne burze kosmiczne, które mogą zakłucać przekazy radiowe i systemy GPS, a także być przyczyną przerw w dopływie prądu. Rozwiązanie tajemnicy tego gdzie, kiedy i jak występują burze biegunowe pozwoli naukowcom stworzyć bardziej realistyczne modele takich zjawisk, a także lepiej przewidywać intensywność i skutki tych burz.
"Jako, że wyłapują one i przechowują energię pochodzącą z wiatru słonecznego, linie ziemskiego pola magnetycznego rozciągają się głęboko w przestrzeń kosmiczną. Rekombinacja magnetyczna uwalnia energię przetrzymywaną w tych rozciągających się liniach pola magnetycznego, wyrzucając naładowane cząsteczki z powrotem w kierunku ziemskiej atmosfery," powiedział jeden z naukowców biorących udział w projekcie THEMIS David Sibeck z Centrum Lotów Kosmicznych Goddard NASA w Greenbelt w stanie Maryland. "Tworzą one świetlne aureole wokół bieguna północnego i południowego."
Naukowcy obserwują początek burz biegunowych przy wykorzystaniu pięciu satelitów THEMIS oraz sieci 20 naziemnych obserwatoriów umiejscowionych na terenie Kanady i Alaski. Wystrzelone w lutym 2007 roku, pięć identycznych satelitów ustawia się co cztery dni wzdłuż równika i dokonuje obserwacji będąc zsychroniowanymi z naziemnymi obserwatoriami. Każde z obserwatoriów korzysta z magnetometru i aparatu skierowanegu ku górze, aby określić kiedy i gdzie rozpocznie się świetlista biegunowa burza. Instrumenty dokonują pomiarów światła na podstawie cząsteczek unoszących się wzdłuż ziemskiego pola magnetycznego i prądów elektrycznych, które są wytwarzane przez te cząsteczki.
W trakcie każdego ustawienia się w szeregu, satelity rejestrują dane, które pozwolą naukowcom na dokładne wskazanie gdzie, kiedy i jak burze biegunowe zmierzone na Ziemi rozwiną się w przestrzeni kosmicznej. 26 lutego 2008 roku, w trakcie uformowania jednego z takich szeregów, satelity zaobserwowały odosobnioną burzę biegunową rozpoczynającą się w przestrzeni, podczas gdy naziemne obserwatoria odnotowały intensywne rozbłyski świateł i prądy kosmiczne nad Ameryką Północną.
Te obserwacje po raz pierwszy potwierdziły, iż rekombinacja magnetyczna zapoczątkowuje burze biegunowe. To odkrycie przyczyniło się na rzecz modelu rekombinacji burz biegunowych, który utwierdza w przekonaniu, iż burze te pojawią się w określonych okolicznościach. Ten schemat powstawania burz składa się z okresu rekombinacji poprzedzonego przez szybkie rozbłyski świateł i szybką ekspansję zorzy w kierunku biegunów. Punktem kulminacyjnym jest wydalenie prądów elektrycznych unoszących się w przestrzeni kosmicznej wokół Ziemi.
Źródło: Astronomy.com
Fotografia: NASA
Tłumaczenie: Tomasz Lechański
Artystyczna wizja przedstawia eksplozję energii odpowiedzialnej za nagły wzrost jasności i ruchu Zorzy Polarnej
Sprawcą tego procesu okazuje się być rekombinacja magnetyczna będąca powszechnym procesem, który występuje w całym wszechświeie gdzie napięte linie pola magnetycznego nagle przybierają nowe kształty, tak jak gumka recepturka kiedy rozciągniemy ją za bardzo.
"Odkryliśmy co jest przynyną tańczących północnych świateł," powiedział Vassilis Angelopoulos z Uniwersytetu California w Los Angeles. Angelopoulos jest głównym badaczem w misji THEMIS zajmującej się badaniem zjawisk makroskalowych w magnetosferze.
Burze biegunowe powodują zmiany w efektach świetlnych widzianych niedaleko bieguna północnego i południowego, co przyczynia się do rozbysków świateł i przemieszczania się zórz polarnych.
Burzom biegunowym często towarzyszą intensywne burze kosmiczne, które mogą zakłucać przekazy radiowe i systemy GPS, a także być przyczyną przerw w dopływie prądu. Rozwiązanie tajemnicy tego gdzie, kiedy i jak występują burze biegunowe pozwoli naukowcom stworzyć bardziej realistyczne modele takich zjawisk, a także lepiej przewidywać intensywność i skutki tych burz.
"Jako, że wyłapują one i przechowują energię pochodzącą z wiatru słonecznego, linie ziemskiego pola magnetycznego rozciągają się głęboko w przestrzeń kosmiczną. Rekombinacja magnetyczna uwalnia energię przetrzymywaną w tych rozciągających się liniach pola magnetycznego, wyrzucając naładowane cząsteczki z powrotem w kierunku ziemskiej atmosfery," powiedział jeden z naukowców biorących udział w projekcie THEMIS David Sibeck z Centrum Lotów Kosmicznych Goddard NASA w Greenbelt w stanie Maryland. "Tworzą one świetlne aureole wokół bieguna północnego i południowego."
Naukowcy obserwują początek burz biegunowych przy wykorzystaniu pięciu satelitów THEMIS oraz sieci 20 naziemnych obserwatoriów umiejscowionych na terenie Kanady i Alaski. Wystrzelone w lutym 2007 roku, pięć identycznych satelitów ustawia się co cztery dni wzdłuż równika i dokonuje obserwacji będąc zsychroniowanymi z naziemnymi obserwatoriami. Każde z obserwatoriów korzysta z magnetometru i aparatu skierowanegu ku górze, aby określić kiedy i gdzie rozpocznie się świetlista biegunowa burza. Instrumenty dokonują pomiarów światła na podstawie cząsteczek unoszących się wzdłuż ziemskiego pola magnetycznego i prądów elektrycznych, które są wytwarzane przez te cząsteczki.
W trakcie każdego ustawienia się w szeregu, satelity rejestrują dane, które pozwolą naukowcom na dokładne wskazanie gdzie, kiedy i jak burze biegunowe zmierzone na Ziemi rozwiną się w przestrzeni kosmicznej. 26 lutego 2008 roku, w trakcie uformowania jednego z takich szeregów, satelity zaobserwowały odosobnioną burzę biegunową rozpoczynającą się w przestrzeni, podczas gdy naziemne obserwatoria odnotowały intensywne rozbłyski świateł i prądy kosmiczne nad Ameryką Północną.
Te obserwacje po raz pierwszy potwierdziły, iż rekombinacja magnetyczna zapoczątkowuje burze biegunowe. To odkrycie przyczyniło się na rzecz modelu rekombinacji burz biegunowych, który utwierdza w przekonaniu, iż burze te pojawią się w określonych okolicznościach. Ten schemat powstawania burz składa się z okresu rekombinacji poprzedzonego przez szybkie rozbłyski świateł i szybką ekspansję zorzy w kierunku biegunów. Punktem kulminacyjnym jest wydalenie prądów elektrycznych unoszących się w przestrzeni kosmicznej wokół Ziemi.
Źródło: Astronomy.com
Fotografia: NASA
Tłumaczenie: Tomasz Lechański
Komentarze użytkowników
( DODAJ SWÓJ )
Nikt jeszcze nie napisał komentarza do tego materiału.Napisz komentarz
Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.
Zjawiska oraz wydarzenia w nadchodzącym miesiącu.
Zagłosuj lub zgłoś swoją stronę.
Ostatnio pisaliście:
Twoje Imię
12.08.2020, 02:17