Zasady klasyfikacji widmowej gwiazd
6 Kwi 2005r. w Widma Gwiazd napisał/a Marcin SzulcPoznanie różnorodności widm gwiazdowych ma podstawowe znaczenie w badaniach astrofizycznych. Już w roku 1817 Fraunhofer dostrzegł, że w widmach gwiazd można rozróżnić trzy zasadnicze typy: widma gwiazd białych, takich jak Syriusz (α Canis Maioris), widma gwiazd żółtych, takich jak Betelgeuze (α Orionis).
Poznanie różnorodności widm gwiazdowych ma podstawowe znaczenie w badaniach astrofizycznych. Już w roku 1817 Fraunhofer dostrzegł, że w widmach gwiazd można rozróżnić trzy zasadnicze typy: widma gwiazd białych, takich jak Syriusz (α Canis Maioris), widma gwiazd żółtych, takich jak Betelgeuze (α Orionis). Prace klasyfikacyjne widm gwiazdowych rozwinęły się dopiero w II połowie XIX wieku. Przyczyniło się do tego z jednej strony wykrycie przez Kirchoffa i Bunsena praw dotyczących powstawania widm absorpcyjnych i emisyjnych, z drugiej zaś strony – postęp w technice obserwacyjnej.
Pionierem właściwej klasyfikacji widm gwiazdowych był A. Secchi, który stosując do obserwacji wizualny spektroskop przeprowadził klasyfikację widm około 4000 gwiazd, dzieląc je na 4 klasy. Do pierwszej klasy zaliczył widma z liniami absorpcyjnymi wodoru, do drugiej – widma podobne do słonecznego, do trzeciej – widma gwiazd czerwonych z pasmami absorpcyjnymi, do czwartej zaś – również gwiazdy czerwone z pasmami ograniczonymi ostro do strony czerwonej (pasma węglowe). Astronom niemiecki H. C. Vogel pogłębił tę klasyfikację, dzieląc klasy Secchiego na podklasy i umieszczając je w kolejności, którą uważał za ciąg ewolucyjny.
W roku 1876 H. Draper w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej zdołał uzyskać pierwszą udana fotografię widma gwiazdy. Od tego czasu metody fotograficzne obserwowania widm gwiazdowych zaczęły wypierać metody wizualne i w krótkim czasie stały się jedynymi metodami stosowanymi do badań spektralnych w astrofizyce. Widma gwiazd w celach klasyfikacyjnych otrzymywano za pomocą pryzmatów obiektywowych umieszczanych przed obiektywami astrografów. W roku 1886 amerykański astronom E. C. Piekering zainicjował regularne obserwacje widm gwiazd w obserwatorium astronomicznym Uniwersytetu Harvarda (Cambridge, USA). W tych badaniach wzięli udział pracownicy tego obserwatorium, przede wszytkim Miss A. J. Cannon, której zawdzięczamy przyjętą dziś ogólnie klasyfikację widmową, opartą na ocenach natężeń względnych wybranych linii widmowych, charakterystycznych dla rozmaitych klas widmowych, jak np. linie wodorowe serii Balmera, występujące w widmach wszystkich prawie gwiazd, linie helu i niektórych metali.
Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI
Pionierem właściwej klasyfikacji widm gwiazdowych był A. Secchi, który stosując do obserwacji wizualny spektroskop przeprowadził klasyfikację widm około 4000 gwiazd, dzieląc je na 4 klasy. Do pierwszej klasy zaliczył widma z liniami absorpcyjnymi wodoru, do drugiej – widma podobne do słonecznego, do trzeciej – widma gwiazd czerwonych z pasmami absorpcyjnymi, do czwartej zaś – również gwiazdy czerwone z pasmami ograniczonymi ostro do strony czerwonej (pasma węglowe). Astronom niemiecki H. C. Vogel pogłębił tę klasyfikację, dzieląc klasy Secchiego na podklasy i umieszczając je w kolejności, którą uważał za ciąg ewolucyjny.
W roku 1876 H. Draper w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej zdołał uzyskać pierwszą udana fotografię widma gwiazdy. Od tego czasu metody fotograficzne obserwowania widm gwiazdowych zaczęły wypierać metody wizualne i w krótkim czasie stały się jedynymi metodami stosowanymi do badań spektralnych w astrofizyce. Widma gwiazd w celach klasyfikacyjnych otrzymywano za pomocą pryzmatów obiektywowych umieszczanych przed obiektywami astrografów. W roku 1886 amerykański astronom E. C. Piekering zainicjował regularne obserwacje widm gwiazd w obserwatorium astronomicznym Uniwersytetu Harvarda (Cambridge, USA). W tych badaniach wzięli udział pracownicy tego obserwatorium, przede wszytkim Miss A. J. Cannon, której zawdzięczamy przyjętą dziś ogólnie klasyfikację widmową, opartą na ocenach natężeń względnych wybranych linii widmowych, charakterystycznych dla rozmaitych klas widmowych, jak np. linie wodorowe serii Balmera, występujące w widmach wszystkich prawie gwiazd, linie helu i niektórych metali.
Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI
Komentarze użytkowników
( DODAJ SWÓJ )
Nikt jeszcze nie napisał komentarza do tego materiału.Napisz komentarz
Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.
Zjawiska oraz wydarzenia w nadchodzącym miesiącu.
Zagłosuj lub zgłoś swoją stronę.
Ostatnio pisaliście:
Twoje Imię
14.08.2020, 15:18