Trójwymiarowa klasyfikacja Chalonge’a
6 Kwi 2005r. w Widma Gwiazd napisał/a Marcin SzulcNa zupełnie innej zasadzie oparł klasyfikację spektralną gwiazd astronom francuski D. Chalonge, a mianowicie na właściwościach widm gwiazd w bliskim nadfiolecie w sąsiedztwie granicy serii Balmera linii wodorowych. Przy zastosowaniu spektrografu z pryzmatami kwarcowymi Chalonge i jego współpracownicy z Instytutu Astrofizycznego w Paryżu otrzymywali widma, na których można było badać natężenie widma ciągłego z obu stron granicy serii Balmera.
Na zupełnie innej zasadzie oparł klasyfikację spektralną gwiazd astronom francuski D. Chalonge, a mianowicie na właściwościach widm gwiazd w bliskim nadfiolecie w sąsiedztwie granicy serii Balmera linii wodorowych. Przy zastosowaniu spektrografu z pryzmatami kwarcowymi Chalonge i jego współpracownicy z Instytutu Astrofizycznego w Paryżu otrzymywali widma, na których można było badać natężenie widma ciągłego z obu stron granicy serii Balmera. Badanie widma w sąsiedztwie tej granicy pozwala na określenie trzech niezależnych od siebie parametrów. Obserwacje wykazują, że dla gwiazd gorących widmo ciągłe w pobliżu granicy serii Balmera jest znacznie słabsze od strony krótkofalowej w porównaniu z widmem długofalowym. Różnicę w logarytmie natężenia z obu stron granicy nazywamy skokiem balmerowskim.
Klasyfikacja Chalonge’a jest ograniczona do widm gwiazd, w których linie wodorowe serii Balmera i skok balmerowski występują wyraźnie na fotografiach. Ma to miejsce jedynie dla widm wcześniejszych od G0. Zaletą tej metody jest dokładniejsze umiejscowienie w układzie trójwymiarowym widma gwiazdy, niż to jest możliwe w dwuwymiarowym układzie M-K. Zależność między układem M-K i układem alpfa, gamma, epsilon Chalonge’a może być przedstawiona trójwymiarowo za pomocą bryły. Najgorętsze gwiazdy zaznaczone są na dole bryły, chłodniejsze – u góry.
Zaletą klasyfikacji Chalonge’a jest powiązanie parametrów klasyfikacji z zachowaniem się jednego tylko pierwiastka chemicznego, a mianowicie wodoru, występującego najobficiej w atmosferach gwiazdowych. Słabą stroną metody jest to, że staje się ona mało dokładna dla gwiazd chłodniejszych poczynając od gwiazd klasy F, a w zupełności nie daje się stosować w przypadku chłodnych gwiazd typów spektralnych G-K-M. Parametry Chalonge’a wymagałyby poza tym uzupełnienia przez dodanie czwartego parametru, charakteryzującego zawartość metali w atmosferze gwiazd.
Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI
Klasyfikacja Chalonge’a jest ograniczona do widm gwiazd, w których linie wodorowe serii Balmera i skok balmerowski występują wyraźnie na fotografiach. Ma to miejsce jedynie dla widm wcześniejszych od G0. Zaletą tej metody jest dokładniejsze umiejscowienie w układzie trójwymiarowym widma gwiazdy, niż to jest możliwe w dwuwymiarowym układzie M-K. Zależność między układem M-K i układem alpfa, gamma, epsilon Chalonge’a może być przedstawiona trójwymiarowo za pomocą bryły. Najgorętsze gwiazdy zaznaczone są na dole bryły, chłodniejsze – u góry.
Zaletą klasyfikacji Chalonge’a jest powiązanie parametrów klasyfikacji z zachowaniem się jednego tylko pierwiastka chemicznego, a mianowicie wodoru, występującego najobficiej w atmosferach gwiazdowych. Słabą stroną metody jest to, że staje się ona mało dokładna dla gwiazd chłodniejszych poczynając od gwiazd klasy F, a w zupełności nie daje się stosować w przypadku chłodnych gwiazd typów spektralnych G-K-M. Parametry Chalonge’a wymagałyby poza tym uzupełnienia przez dodanie czwartego parametru, charakteryzującego zawartość metali w atmosferze gwiazd.
Referencje:
Eugeniusz Rybka: "Astronomia Ogólna" wyd. VI
Komentarze użytkowników
( DODAJ SWÓJ )
Nikt jeszcze nie napisał komentarza do tego materiału.Napisz komentarz
Odpowiedz na pytanie zadane w sondzie.
Zjawiska oraz wydarzenia w nadchodzącym miesiącu.
Zagłosuj lub zgłoś swoją stronę.
Ostatnio pisaliście:
Twoje Imię
20.03.2023, 13:09